Tęcza po burzy. Zachód Słońca. Uśmiech dziecka. Kobierzec kwiatów na łące. Umiałbyś w słowa ubrać piękno otaczającego świata nie widząc go? Potrafiłbyś  to namalować za pomocą  jednego koloru: czarnego?  Wyobraź sobie, że żyją ludzie, których świat mieni się tylko jedną barwą. Przestrzeń wokół to czarna otchłań, którą są zmuszeni poznawać  za pomocą dotyku, węchu, smaku i dźwięku.

Oswoić odmienność. Zrozumieć ją. Nauczyć się z nią żyć. Próbowaliśmy rozmawiać o niej z najmłodszymi. Spotkanie  odbyło się 13.02.2013 r. w Przedszkolu w Kleosinie. Zorganizowano je w oparciu o „Czarną książkę kolorów”. Menena Cottin opisuje w niej przyjaźń dwóch chłopców. Jeden z nich opowiada nam jak wygląda świat niewidomego Tomka.
Dzieci zostały zabrane w podróż do tego nieznanego im miejsca. Kolor zielony- to liście drzew. Czerwień- kolor miłości. Żółty- jasne słońce. Niebieski zaś- to kolor nieba. Kolorowe kartki losowane przez dzieci uświadomiły im, jak barwny jest świat. Wbrew pozorom wcale nie tak łatwo było znaleźć określenia dla kolejnych kartoników z kolorami.
Podczas zajęć dzieci z zawiązanymi oczami losowały przedmioty z tajemniczego pudła. Okazuje się, że to co mamy obok na co dzień, nie zawsze jest takie znajome, gdy się ma zasłonięte oczy. To zadanie przyniosło dzieciom najwięcej frajdy. Z nutą niepewności podchodziły do pudełka, ostrożnie losując przedmiot. Badając kształt, zapach, materiał wykonania, nazywały go. Zdania co do trudności były podzielone. "Trochę trudno zgadnąć, co się wylosowało. Ciężko znaleźć drogę do pudełka bez pomocy drugiej osoby” - rzekła Natalka.
Spotkanie zakończyliśmy pracą plastyczną. Na czarnych kartkach, czarną plasteliną, dzieci przedstawiały swoją wersję świata. Znalazło się tam wszystko, co budzi pozytywne emocje i towarzyszy dzieciom od zawsze. „Mój świat to wiosna. Bo życie bez kolorów byłoby nudne” - mówi Patrycja. I nie sposób się z nią nie zgodzić. Obyśmy tylko umieli uczynić życie każdego potrzebującego odrobinę „jaśniejszym”.